უკან დაბრუნება

წონასწორობა

გამოეზარდა ჩემი სახლი კედლებად მიწას.

ვწერ ნებადართულ მარტოობაზე.

დამშრალი სისხლის უდაბნოში მზე ჩადის,

ფრთხილად, კარები იკეტება!

ნუ მოაყოლებ კარში იმედს,

წინაპრის მიერ დატოვებულ მარშრუტზე - ნიშანს.

შემოაბრუნე მზერა შიგნით,

რიტმი შეუწყვე ქვების ნელ და ნესტიან სუნთქვას.

ექსკალატორს ჩაატანე,

ჩაკეცე ყველა მეორეხარისხოვანი ცოდვა,

იფიქრე ზემოთ დარჩენილთა ამინდებზე,

მათ ქარი შუბლს უნაოჭებს.

დათვალე ლამპიონები,

ჩამქრალებიც მიათვალე, -

ისინი ოდესმე ანათებდნენ.

ეს გზა

სიხარულის გამხელასავით უხერხულია

და

გაიწელა.

უკან დაბრუნება